İslam alemindeki tüm yangınları, karınca misali su taşıyarak söndürmeye çalışmak, nerede hüzünlü bir mümin kardeşimiz varsa onların gönüllerine su serpecek bir aktivite yapma zamadır bu bayram...
Bu vesile ile tüm İslam aleminin bayramını kutlar; Bu bayram, insanlık için, ümmet için, İslam aleminin dirilişi için bir başlangıç olur inşaallah. Amin...
Bayram denilince hep eski bayramları yad eder insan. Geçmişinden mutluluklar arar, güzel anılar paylaşır hayatının geri kalan ömrüne.
Bu sebeple başlar sıralamaya ;
- Sokaklara veya mahalle meydanlarına seyyar salıncak ve atlı karıncalar kurulurdu. Oralarda çocuklar geç vakitlere kadar eğlenir ve bayram harçlıklarını harcarlardı.
- Salıncağa doyamayıp İlk fırsatta soluğumuzu çatapat veya kız kaçıran almak için sokağımızdaki çerçicilere koşardık.
- Eskiden macuncular vardı, pamuk helva satanlar vardı. Peşinden çocukça koşar onlardan almaya çalışırdık.
- Eskiden yeni elbise ayakkabı bulduk mu sevinçten uyuyamayan bir çocukluğumuz vardı. Ütülenmiş pantolon, yeni boyanmış ayakkabılar bile bizi mutlu eder, bayram heyecanı verirdi.
- Komşu ve akrabalar ile bayramlaşmak için, harçlık ve şeker toplamak için anne babamızın elini alelacele öper koşarak büyüklere bayramlaşmaya,ellerini öpmeye giderdik.
- Arefe Gecesi genç kızlarımız bayramlık kınallarını ellerine yakarlardı ve en renkli bayramlıklarını giyerlerdi.
- Sokaklarda zevkle oyun oynayan çocuklar eve dönmek istemezlerdi.
- Bayram denilince ailemizle beraber geçirdiğimiz vakit demekti. Yazlıklarda, deniz kenarlarında tatil yapmak değildi. Bayram namazına babamız ile beraber gitmek için erken kalkar, bayramlıklar giyilir, camide tekbirlerle bayram namazı kılınır, dualar eşliğinde cami cemaati ile bayramlaşılırdı.
- Namazdan sonra da annemizin özenle ve zevk ile hazırladığı o eşsiz bayram kahvaltısına ailecek oturulurdu.
Peki bu eski bayramları bizim elimizden bir çırpıda alıp kopartan etkenler nelerdi?
Ne oldu da biz hep beraber bu hale nasıl geldik?
Bunları anlatmaya, sıralamaya kalksak bu satırlar yetmez. Lakin şöyle bir gerçek var ki biz büyükler anneler-babalar olarak pek de masum değiliz sanırım. Tabi ki, eski bayramların bizim için güzellikleri veya güzel anıları vardı ama bu günün kuşağı ile eski anılarımızın bir bağı yoktu. Onlardan eskiyi anlamalarını beklemek bir hata idi.
Bugünün gençleri ile aramızda o kadar çok mesafeler koyduk ki; eski bayramlar şöyleydi, eski bayramlar böyleydi diye dilimiz döndüğünce bu yukarıdaki maddeleri sıralayı verdik. İşte ilk mesafeyi o zaman koyduk ve sonra da "Ah bu gençliğin hali ne olacak" dedik. Biz de genç olduk, bizim de anne babamız aynı şeyleri tekrarlayarak bu ifadeleri söyledi. Bizler de yarın çocuklarımıza aynı döngü içerisinde aynı şeyleri paylaşacağız.
Eski kitabelerde, yazıtlarda ve hatta Yunan filozoflarından bazılarının felsefi düşüncelerin de bile " Ah bu gençliğin hali ne olacak" diye başlayan cümleleri okuyoruz.
" Z Kuşağı" diye bir tabir uyduruk. Gençlerle aramızı bir o kadar daha açmak için. Çünkü onlar bizi anlamaz dı... Onların hayal dünyaları başka idi... Onlar saygısız... Onlar terbiyeden bir haber... Onlar ahlak yoksunu... Onlar... onlar... onlar...
Peki, biz onlara yaklaşmak için, onların halini anlamak için ne yaptık?
Onların isteklerine, arzularına ve bugünün şartlarında depresif davranışlarına ne ölçüde çözüm ürete bildik?
Gençlerin özelinde onlarla beraber,onların zevklerine ve bu günün şartlarına uyacak hangi sosyal aktiviteyi gerçekleştire bildik?
Mesela; Oğlunuzla sinemaya onun sevdiği bir filmi izlemeye kaç baba gidebildi?
Hangimiz çocuğumuzla bir futbol maçı yerine bowling oynamaya veya internet cafede pess oynamaya gidebildik?
Hangi baba tatilini oğlu ile beraber, onun istediği bir yerde ve mekanda tatil yapabildi?
Hangimiz çocuğumuzla bir sabah namazına gidip cami cemaati ile onu tanıştıra bildik? Onunla yan yana saf tutabildik?
Hangi baba çocuğuna sorumluluk bilincini öğreterek onun omuzlarına görev yükleyebildi? Sen yanlış yaparsın, sen anlamazsın, sen bozarsın... İfadeleri ile hep küçük gördük, beceriksiz bulduk ve bunu ona bastıra bastıra belli ettik.
Pikniğe bile giderken kendi sevdiklerimize ve kendi hobilerimize göre hazırlık yaparak, onlarla istişare yapmadan hareket ettik.
Hep hayatı ve ailemizi kendi eksenimiz etrafında konuşlandırdık.
Sonuç ortada. Onlarla aramıza öyle setler kurdu ki, o setleri kaldıracak gücü bile kendimiz de bulamıyoruz " Ah eski bayramlar..." diye kendimizi avutuyoruz.
Gün yeni bir gündür. Gelin bu bayram bize miad olsun. Çocuklarımıza yaklaşalım. Onların özeline inelim. Onlarla dertleşelim. Her şeyden önemlisi; onlar için bir şeyler yaptığımızı onlara hissettirelim. Biz bunu yapamaz isek herkesin elinde telefon-internet ve tüm aile fertleri kendi iç aleminde hüsran, üzüntü, bunalım veya mutluluk, sevgi ve hoşgörüyü bilmediğimiz bir alemde bulmaya çalışacaktır. Buna fırsat vermeyelim. Taviz de vermeden gençliği anlamaya ve empati kurmaya çalışalım.
Bayramınız Bayram ola... Yuvanıza huzur, sağlık ve mutluluklar dola...
